Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/453

 Słabe światło dosyć odległych latarni posępnie odbijało się w kałużach wódy. — Ponura część miasta wydawała się pustą.
 Paskal z towarzyszem szli obok siebie, nie mówiąc do siebie ani słowa i kierowali się w stronę dawnego bulwaru Reuilly.
 Wkrótce stanęli na rogu ulicy.
 — Tędy... rzekł przedsiębierca wyprzedzając Leopolda w ulicę, którą roztopiony śnieg zmieniał w prawdziwą kałużę.
 Postąpiwszy około piędziesięciu kroków, Paskal zatrzymał się przed ciężką bramą.
 Leopold uczynił toż samo.
 — Czy to tu? — zapytał przewodnika.
 — Tak..... odpowiedział ten ostatni.
 I wydobywszy z kieszeni pęk kluczy, w które się zaopatrzył wybrał jeden, poszukał dziurki w zamku furtki urządzonéj w jednéj połowie wrzeciądzów bramowych i otworzył.
 — Wejdź... rzekł.
 Leopold nie dał sobie dwa razy powtarzać, przestąpił próg i ujrzał się na dziedzińcu pełnym śniegu.
 — Tu ciemniej jak na dnie studni! — pomruknął.
 Paskal odpowiedział.
 — Czy masz zapałki?
 — Mam..... i to nie z fabryk rządowych. Cała ich zaleta... — Zapalają się odrazu!
 — Pawilon stoi na prawo... — stajnia i wozownia na lewo.