Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/463

 Nie dziw się niczemu... — odrzekł Leopold, — stul gębę i pójdź zamną.
 — Dokąd?
 — Do halli, do Baratte’a... — Jeszczem nie jadł obiadu...
 — Ani ja... rzekł Jarrelonge, który przewąchując dobrą ucztę oblizał usta językiem... — straciłem apetyt z niecierpliwości aby cię prędzej ujrzeć, ale czuję, że mi powraca...
 — Tem lepiej, bo mam zamiar cię ufetować...
 — Prawdziwy przyjacielu, czczę cię...
 — Na teraz idźmy spokojnie jak dwaj porządni obywatele spieszący za swemi interesami... — Nie trzeba aby na nas zwrócono uwagę.
 Przebyli most i wyszli na targ Niewiniątek.
 Okna restauratora Baratte’a były uilluminowane.
 Leopold oddawna już nogą nie stąpił w te okolice, lecz że się nic nie zmieniło z łatwością się orjentował.
 — Gabinet... — rzekł do garsona, który wyszedł na ich spotkanie.
 — Tędy, proszę panów... — Niech panowie wejdą na pierwsze piętro.
 Garson wprowadził ich do małego, bardzo eleganckiego saloniku i rzekł:
 — Co panowie rozkażą?
 — Cztery tuziny ostryg, — rzekł Leopold po chwili namysłu, — rybę na białem winie, antrkot Bercy z kartoflami tartemi, kuropatwę pieczoną, gro-