Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/466

 — Za kogóż ty mnie bierzesz?... — Ja się nie bawię takiemi rzeczami.
 — Jestem o tém przekonanym, a ty masz słuszność, bo to zemną mogłoby ci przynieść nieszczęście.
 Ton z jakiemi były wymówione te wyrazy, wywarł tak żywe wrażenie na Jarrelonge‘u, że ten źle połknął i mało się nie udławił.
 — Nie pleć głupstw! — bąknął, wykaszlawszy się i popijając wino. Możesz zupełnie na mnie rachować... Raczej pozwolę się powiesić niż pisnę słówko na ciebie.
 — Zatem zmierzam prosto do celu...
 — I ja powiadam tak samo, kolego, idź prosto do celu! O co idzie?
 — O wiele rzeczy... — naprzód o porwanie...
 — Kogo!
 — Do licha, kobiety!
 — Aby ją zaprowadzić?...
 — Tam zkąd nigdy nie wróci...
 Jarrelonge spojrzał na Leopolda i trochę zbladł.
 — Do djabła! — rzekł.
 — To tak...
 — Trzeba będzie użyć lancetu?
 — Może tak, a może nie.
 — Cóż ja mam robić?
 — Zaraz ci powiem... — Pst!
 Z czterech tuzinów ostryg zostały tylko skorupy; — garson przyniósł rybę i antrkot na fajerkach ogrzewanych spirytusem.
 Odkorkował dwie butelki Beaune i wyszedł.