Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/470

XXIII.

 Leopold położył prawą rękę na ramieniu swego przyszłego wspólnika i rzekł patrząc nań w uwagą:
 — Od téj chwili obdarzani cię swojem całkowtem zaufaniem.
 — To bardzo ładnie z twojej strony i jestem ci wdzięczny... — przerwał uwolniony więzień.
 — Ale, — mówił Lantier głucho, — pamiętaj sobie chłopcze, że jeżelibyś zaufanie to zdradził nieroztropném słowem lub zamiarem, zabiłbym cię bez litości, bez miłosierdzia, jak psa!
 To mówiąc były więzień miał w oczach tak straszny wyraz, że Jarrelonge drżący, czuł jak ostrze noża przeszywa mu piersi.
 Lantier mówił daléj.
 — Będziesz w moich rękach posłuszném narzędziem, gotowém do posłuszeństwa bez rozpraw i namysłu, jakiekolwiek byłyby moje rozkazy.
 — Dobrze, dobrze... sto razy dobrze... — wyjąkał nędznik; — ale nie patrz tak na mnie, popsułbyś mi trawienie, czego byłaby szkoda.
 — Przysięgasz mi wierność?
 — To jest, co się tyczy wierności, to będę, jak pies....
 — Pieniędzy ci nie zabraknie..... Będziesz sobie mógł ładny grosz odłożyć na sweje stare lata.....
 — Błogosławić cię będę jak ojca, ale kaź dać