Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/492

 Głos młodzieńca był tak smutny, że podmajstrzy został nim uderzony.
 Szybko spojrzał na syna swego pryncypała i zobaczył jego zmęczone rysy, zaczerwienione powieki, śmiertelną bladość.
 — Mój Boże, panie Pawle — rzekł zaniepokojony — czyś pan nie chory.
 — Dla czego mnie o to pytasz, Wiktorze.
 — Bo bardzo, źle wyglądasz.
 — A więc, mój przyjacielu, nie jestem chory, lecz dziś wiele pracowałem, a to mnie nabawia lekkiej migreny.
 — Może ta wizyta do mego wuja staje panu na przeszkodzie?
 — Wcale nie...
 — Doprawdy?
 — Zapewniam cię...
 — Ale bo, wadzisz pan, panie Pawle, ja za nic w świecie nie obciąłbym być natrętnym...
 — Nie obawiaj się o to...
 — Dzisiejsze zebranie może być odłożone na dwa lub trzy dni z największą łatwością i bez żadnego kłopotu. — Pójdę do starego, powiem żeś pan trochę niezdrów i naznaczymy inny termin...
 — Nie zmieniajmy tego co już jest ułożone... — Czekałem na ciebie i jestem gotów do drogi.
 — No, to weźmiemy powóz.
 — Jak tam na dworze — zapytał student.
 — Dosyć chłodno... — Niebo pogodne, gwiaździste, w nocy może mróz będzie.