Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/502

 Jedna ze służących przyszła sprzątnąć nakrycie.
 Renata posępna i milcząca patrzała na panną Sollier, która spuściła głowę na piersi i zamknęła powieki.
 — Potrzebujesz pani spoczynku? — zapytała.
 Urszula prawie już spała.
 Usłyszała ona głos dziewczęcia, ale nie zapytanie.
 — Mówisz do mnie, pieszczotko? — wyjąkała otwierając oczy.
 — Pytałam, czy pani potrzebujesz spoczynku?...
 — Tak moje dziecię... czuję ogromne znużenie.
 — Czy chcesz pani, abym przed odejściem zmoczyła ci kompresy?...
 — Proszę cię o to... potem zasnę...
 Renata zdecydowana na wyjazd, nie chciała opuścić swojej towarzyszki i opatrzywszy jej raz ostatni według zalecenia lekarza.
 Oddalając się, nie uczyniwszy tego, uważałaby za winną.
 Gdy kompresy ściskające nogę chorej zostały zmoczone okładem, Urszula z wylaniem podziękowały dziewczęciu i rzekła:
 — Kochane dziecię, ty pewno także zechcesz spocząć?...
 — Będę czytała nim mi się spać zechce... — odpowiedziała Renata.
 — Proszę cię, nie zamykaj drzwi od swego pokoju...
 — Zostawię otwarte.