Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/505

 Wtedy opuściwszy fotel przed kominkiem, dziewczę na palcach postąpiło ku pokojowi Urszuli i wsunąwszy głowę przez uchylone drzwi, spojrzało.
 Lampka nocna stojąca na stoliku, oświecała bladą twarz pani Sollier.
 Zamknięte oczy, nieruchoma postawa Urszuli, nie zostawiały w umyśle Renaty żadnej wątpliwości.
 Towarzyszka jej spała snem głębokim.
 — Matko — rzekło dziewczę — słucham twego rozkazu, — spieszę do ciebie.
 Wracając do kominka, na którym leżał jej kapelusz, włożyła go i śpiesznie zawiązała wstążki; okryła się salopą futrzaną, wzięła w rękę przygotowaną walizkę i otworzyła drzwi od korytarza.
 Na progu stanęła.
 Zdawało jej się, że nogi nie mogą utrzymać ciężaru jej ciała.
 Serce jej uderzało w piersiach szybko i głucho.
 Chwiejąca się, wahająca, wyszeptała:
 — Boję się... — Zkąd ta bojaźń, gdy tak niecierpliwie oczekiwana chwila nadeszła?... — O! moja matko... moja matko... poradź mi... wspieraj mnie...
 Te wyrazy wychodzące z ust Renaty, wywarły na niej wpływ magiczny.
 Uczuła że jej siły wracają, że bojaźń, dręcząca przed chwilą jej umysł znika i przestąpiwszy próg, zamknęła po cichu drzwi od swego pokoju.
 Korytarz był ciemny, ale dziewczę było przyzwyczajone do chodzenia po nim i idąc ostrożnie, doszła do schodów oświetlonych światłem wychodzą-