Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/508

— Gdzie damski przedział, proszę pana?
 — Pierwszej klasy?
 — Tak, panie...
 — Tutaj...
 Damski przedział był próżny.
 Renata wsiadła do niego.
 Konduktor zamknął drzwiczki.
 Zawiadowca dał znak, gwizdawka gwiznęła, tłoki zaczęły działać z hałasem i pociąg ruszył.
 Będąc już w drodze, pć spełnieniu już tak stanowczego kroku, dziewczę poczuło, że trąci przytomność.
 Nierozsądek powziętego postanowienia, zuchwalstwo popełnionego czynu, jasno jej się przedstawiły.
 Jej niepokój rozwiany na chwilę, znowu ją ogarnął z nową siłą.
 — Mój Boże — rzekła ze drżeniem — możem ja winna, żem się dała uwieść miłości dziecięcej? — Czy to nie szaleństwo, chcieć jakim bądź kosztem przeniknąć tajemnicę, która mnie przeraża?... Ale mogłażem oprzeć się wezwaniu mojej matki?... wezwaniu tak gorącemu, tak czułemu?
 I zamilkła.
 Złowroga myśl przebiegła po jej głowie.
 — A gdyby ten list kłamał? — rzekła znowu — gdyby w tym liście kryła się zasadzka?...
 Renata poczuła, że jej krew zastyga i wydobywszy z kieszeni list Leopolda, odczytała przy świetle lampy oświecającej przedział.