Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/520

 Fałszywy stangret, oględny w skutek nauk Leopolda, nie wjechał na plac stacyjny, lecz zatrzymał się na rogu ulicy Metz, naprzeciw stacyi dorożek, przed bramą jednego domu...
 Zbieg z Troyes wysiadł.
 — Dobrze — rzekł — czekaj tu na mnie...
 — Ja, mein herr... odpowiedział powtórnie Jarrelongę z silnym akcentem niemieckim.
 Leopold nacisnął kapelusz na oczy, zapalił cygaro i skierował się ku sali pasażerskiej, lecz nie przestąpił jej progu i przechadzając się w tę i ową stronę naprzeciw przystanku omnibusów kolejowych, czekał rozgorączkowany, z pomięszanym umysłem.
 Wybiła jedenasta.
 Lantier usłyszał gwizdanie, zapowiadające nadejście pociągu.
 Zbliżył się do dzwi wchodowych i serce mu zaczęło bić gwałtownie.
 Gromada osób przybyłych tak jak on na spotkanie podróżnych, cisnęła się u drzwi jeszcze zamkniętych.
 Nagle półcień zamienił się w żywą jasność.
 Powiększono gaz i drganie idącego pociągu wstrząsnęło żelaznemi oknami budynku stacyjnego.
 Leopold stał za kratą zabezpieczającą zakurzone okno i przenikliwym wzrokiem badał kolejno ukazujących się pasażerów, którzy wychodzili z peronu.
 Przez kilka sekund dręczył go niesłychany niepokój.
 Otwarto drzwi.