Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/522

 Urzędnik prawdę powiedział.
 O sześćdziesiąt kilometrów od Paryża spadł śnieg obfity i zawiadowca stacyi Ozouer-la-Ferriére, zapowiedział telegrafem o nieuniknionem opóźnienia pociągu.
 Kilka Wyrazów wyrzeczonych przez nadkonduktora do jednego z podwładnych, uprzedziły Renatę o tem opóźnieniu, które ją nabawiało prawdziwą niespokojnością.
 Przypomniała sobie, co się stało niedaleko Maison-Rouge, po jej wyjeździć z Troyes z Urszulą Sollier i nie bez przestrachu mówiła sobie, że ten wypadek mógł się powtórzyć.
 Co się z nią stanie, jeżeli będzie zmuszona zatrzymać się w drodze?
 Do kogo się uda?
 Więc jej matka będzie jej czekała napróżno?
 Uwagi te napastowały umysł dziewczęcia i sprawiały jej okrutne cierpienie podczas chwilowego opóźnienia na stacyi Ozouer-la-Ferriére.
 Nareszcie pociąg puścił się w drogę.
 Renata się uspokoiła.
 Zbliżano się do Paryża.
 Niepokój nowego rodzaju opanował biedne dziewczę.
 — Kogóż za przybyciem napotkam? — zapytywała sama siebie. — Jak mnie będzie mógł poznać ten co na mnie czeka?
 Pytanie to pozostało bez odpowiedzi.