Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/526

drzwiczki, dodał zwracając mowę do Jarrelonge’a — do pałacu...
 Mniemany stangret posłuszny otrzymanemu poleceniu, poraz trzeci rzekł:
 — Ja, mein hrr...
 Renata nie mogła podejrzywać zasadzki; zresztą wyszukana grzeczność, obejście się człowieka z najlepszego towarzystwa, jakiem się odznaczał jej towarzysz, ten powóz prywatny, służący w liberyi, wszystko to powiększało jej ufność.
 Jarrelonge zebrał lejce w lewem ręku i klasnął językiem.
 Klacz ruszyła z miejsca.
 Wiemy, że temu łotrowi nie brakowało doświadczenia.
 Czując, że krok jest ślizki i pragnąc uniknąć możliwego wypadku, jechał on wolnym krokiem po drodze naprzód umówionej.
 Leopold o nim nie myślał.
 Cały się zajął córką Roberta Vallerand, a szło mu bardzo o to, aby w jej umyśle nie dopuścić żadnego podejrzenia.
 — Drogie dziecię — rzekł biorąc ją za rękę, — winszuję ci, żeś bez wahania posłuchała głosu miłości dziecięcej! — Twoja matka będzie bardzo szczęśliwa, widząc to przywiązanie i bardzo dumną z twojej urody i wdzięków...
 — Niezadługo ją zobaczę, czy tak panie! — wyrzekła córka Małgorzaty...