Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/527

 — Tak, niezadługo, ale nigdy dosyć wcześnie, stosownie do jej niecierpliwości.
 — Zdaje mi się, że niecierpliwość ta nie może wyrównać mojej!... — Czy moja matka mieszka w Paryżu?...
 — Tak.
 — Niedaleko?
 — Przeciwnie, bardzo daleko... na drugim końcu miasta.
 — Jak ten koń wolno idzie!...
 — To przez ostrożność... — Bruk obmarzł wskutek mgły i zrobił się bardzo ślizki... — Bądź cierpliwa...
 — Jestem cierpliwą, panie... Ale chciałabym jak najprędzej uściskać matkę...
 — Jest to uczucie bardzo naturalne, które ci zaszczyt przynosi.
 — Jak się nazywa moja matka?
 — Tak samo jak ty, Renata.
 — Ale jej nazwisko?
 Leopold odpowiedział, nadając swemu głosowi najsłodsze, najpieszczotliwsze brzmienie:
 — Drogie dziecię, wiesz o tem że cię otacza tajemnica... — Będąc tylko przyjacielem i mandataryuszem twojej matki, nie mam prawa do udzielenia ci odpowiedzi... — Ona sama może i powinna ci oznajmić o tem, czego się pragniesz dowiedzieć.
 — Zawsze tajemnice! zawsze! — szepnęło dziewczę z westchnieniem.
 — Już one będą nie długie!...