Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/529

 — Ty nie możesz zrobić jednego kroku o którymbym nie wiedział... — odpowiedział Leopold.
 — Więc mnie pan znasz?
 — Od dziesięciu lat nie spuściłem cię z oka.
 — Pan przyjeżdżałeś na pensyę do Troyes.
 — Kilka razy do roku, pod wymyślone mi pozorami, z rozkazu twojej matki...
 — O! bądź błogosławioną opiekomacierzyńska, tak wzruszająca, tak czuła! — zawołało, dziewczę a egzaltacyą; poczem dodała: — Ale ten człowiek co umarł... ten Robert, który mojem rozłączeniem z matką zadawał jej cierpienie, czy miał do mnie jakie prawo?
 — To nie jest moją tajemnicą, moje dziecię;.. — Tylko twoja matka będzie mogła ci odpowiedzieć na to pytanie...
 — A czy mi wolno będzie je zadać?
 — Mogę cię o tem zapewnić...
 — Czy prędko przyjedziemy?
 Leopold na chwilę spuścił szybę powozu, wyjrzał na ulicę i rzekł:
 — Bruk ślizki... — Koń idzie z trudnością i co chwila się ślizga...
 W istocie Jarrelonge z największą trudnością powstrzymywał klacz od upadku i przeklinał półgłosem gołoledź, która z każdą chwilą stawała się niebezpieczniejszą.
 Znajdowano się teraz na ulicy des Boulets.
 Leopold cieszył się z tej powolności, zamiast się na nią uskarżać.