Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/532

i nieufność i być posłuszną, nie starając się niczego dociekać.
 — Mój Boże!... — zawołało dziewczę — jakie to wszystko dziwne!...
 — Zgadzasz się na to czegom od ciebie żądał?
 — Jeżeli tego potrzeba...
 Leopold wziął chustkę, złożył ją i z początku zdawał się zawiązywać oczy Renacie.
 Ale nagle ją zsunął na usta i zacisnął silną ręką.
 Renata wydała krzyk przytłumiony, zagłuszony w jej gardle przez jedwabną tkaninę i usiłowała uwolnić się od knebla.
 — Nie ruszaj się bo zginiesz! — rzekł bandyta głosem cichym i surowym.
 Dziewczę na pół uduszone czuło, że traci przytomność.
 Powóz wjeżdżał na most Bercy.
 Jarrelonge nagle się podniósł, aby spojrzeć w dal niespokojnie. — Usłyszał turkot powozu jadącego wybrzeżem i spostrzegł dwie latarnie, których światło błyszczało w nocy jak błędne ogniki.
 Powóz ten pomimo ślizgawicy jechał szybko.
 Leopold nic nie widział.
 W tej chwili przetrząsał on kieszenie Renaty i zabierał z nich co napotkał.
 Pomiędzy znalezionemi przedmiotami znajdował się i list.
 Nagle powóz stanął.
 — Prędko! — rzekł Jarrelonge stukając w szybę