Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/533

 Renata bezwładna z przestrachu zaledwie słyszała i była nieruchomą jak posąg.
 Zbieg z Troyes otworzył drzwiczki, porwał dziewczę w ramiona i wyskoczył na chodnik.
 Słychać było szum Sekwany toczącej swe nurty pod lukami mostu i złowieszczy trzask kry uderzającej się jedna o drugą.
 Powóz dojrzany przez Jarrelonge’a, wjeżdżał z kolei na most.
 — Milion djabłów! Spieszże się! Powóz nadjeżdża! — zawołał ex-więzień do Leopolda.
 Ten dochodził do poręczy.
 Wytężył ramiona, podniósł Renatę, machał nią przez chwilę nad przepaścią i puścił.
 Córka Małgorzaty znikła w próżni, — rozdzierajmy krzyk zabrzmiał w powietrzu i umilkł wśród szmeru wody i kry.
 Leopold był już w powozie i Jarrelonge z całej siły okładał klacz, która pobiegła jak szalona.
 Śmiertelny krzyk wydany był przez Renatę, której źle zawiązany knebel zsunął się w upadku.
 Fiakr, gdyż to był fiakr który wjechał na most, nagle się zatrzymał.
 Stangret nadsłuchiwał.
 Jednocześnie otwarły się drzwiczki z obudwóch — stron i dwie głowy wyjrzały z powozu.
 — Co tam? — zapytały jednocześnie dwa głosy.
 Stangret już zsiadał z kozła.
 — Zbrodnia, zbrodnia, proszę panów — rzekł — stamionym głosem.