Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/540

 Zajęło mu to około dwudziestu minut.
 Po upływie tego czasu poszedł połączyć się ze swoim wspólnikiem.
 Leopold rozdmuchał ogień, nakrył stół, położył na nim chleb, zimne mięsiwo i wędliny i zagrzał trzy butelki wina ze sporą ilością cukru, cynamonu i plasterków cytryny.
 Bandyci zasiedli naprzeciw siebie.
 — No, to i koniec! — mruknął Jarrelonge połykając szklankę ciepłego wina.
 — Tak... — odpowiedział Lantier. — Alem się bał przez chwilę...
 — Czego?
 — Tego powozu, co jak naumyślnie jechał, aby sam przeszkodzić.
 — Stangret i jadący musieli słyszeć krzyk małej...
 — To więcej jak pewna; — sądzili, że się trafił jakiś wypadek na lodzie...
 — Więc nie zakneblowałeś dziewczyny?
 — Zakneblowałem, ale fular musiał się zsunąć...
 — Na drugi raz bierz chustkę bawełnianą, ta lepiej ściska... Zresztą jeden krzyk, to bagatelka... Dziewczyna nie miała czasu wydać drugiego i teraz musi być daleko wśród kry toczonej przez rzekę...
 — Nie myślmy już o tem... — rzekł Leopold.
 — Czy nasza robota już skończona.
 — Dopiero w połowie.
 — Czy jeszcze utopienie?