Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/55

 Podczas gdy więzień powtarzał w myśli to cośmy wyżéj przytoczyli, nowy uśmiech, szczególnego wyrazu zajaśniał na jego otwartych ustach, z któtych wyglądały zęby białe i ostre jak u wilka.
 Zabrzmiał dzwon wołający więźniów na dziedziniec.
 Na korytarzach dał się słyszeć odgłos kroków. Drzwi się otwierały.
 Z kolei uchyliły się drzwi celi, w któréj się znajdował nasz, więzień.
 Wszedł dozorcą.
 — Leopold Lantier... — rzekł spoglądając na papier trzymany w ręku.
 — Jestem — odparł więzień.
 — Przygotuj się...
 — Do czego? — Czy mnie puszczają?
 — Zostaniesz zaprowadzony do indagacyi.
 — A więc, co prawda, nie wielkie nieszczęście! — odparł Lantier śmiejąc się. — Od pięciu dni jak tu jestem zaczynałem się djabelnie nudzić. Wolę więzienie centralne! Tam przynajmniéj miąłem zajęcie, i w téj porze siedziałbym sobie pod ciepłym piecem, zajęty księgami rachunkowemi... — Czy nie wiesz, dozorco, sprawa prędko pójdzie na sąd przysięgłych?
 — Pilno ci..
 — Tak, do pioruna!...
 — A więc, uzbrój się w cierpliwość... — Zaprawdę nastąpi to nie prędzéj jak za sześć tygodni... — Przedewszystkiem trzeba wyprowadzić śledztwo...
 — Ależ do licha! — śledztwo może trwać długo! —