Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/552

 — Proszę pana, ktoś przyszedł i chce się z panem rozmówić.
 — Kto taki? — zapytał przedsiębiorca niespokojnie, jak gdyby się już obawiał sług sprawiedliwości...
 — Jakiś pan dobrze ubrany.
 — Czy on ta już był kiedy?
 — Nigdy go nie widziałem.
 — Czy powiedział jak się nazywa?
 — Nie pytałem go o to... odpowiedział że pan go nie zna, lecz że przychodzi z ważną wiadomością.
 — Dobrze, zaraz idę.
 Przedsiębierca zeszedł na dół i ujrzał się w obec Leopoldą ubranego starannie tak samo jak wczoraj, co mu dawało minę wyższego urzędnika.
 Dwaj mężczyźni zamienili się ceremonialnym ukłonem.
 Paskal wyjmując klucz z kieszeni, otworzył drzwi gabinetu i wprowadził doń nieznajomego.
 — Czyś mnie pan poznał? — zapytał zbiegły więzień, skoro tylko drzwi zostały zamknięte.
 — Od pierwszego spojrzenia, pomimo twego przebrania!... — Czekałem na ciebie z niecierpliwością... — Mów prędzej.
 — Mam ci tylko powiedzieć dwa słowa:
 — Jakie
 — Interes skończony!...
 — Nie żyje!... szepnął Paskal trochę bledniejąc...
 — I uncyi nie ważyła!
 — Zatem już koniec wszystkiemu?