Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/562

ba, aby podpis znajdował się na drugiej stronie kartki...
 — Paskal Lantier rozmyślał z ponurą miną i zmarszczonemi brwiami.
 — O czemże, u djabła, myślisz, mój najdroższy? — rzekł Leopold.
 — Myślę, — czy nie dosyć będzie tego — nagłówka drukowanego, aby przekonać Urszulę — i czy koniecznie potrzeba naśladować charakter i podpis notaryusza?
 Leopold spojrzał swemu krewnemu w oczy.
 — Na honor! — zawołał — możnaby myśleć, że się boisz!
 — Przecież jest się czego bać... — Doprawdy! Wszak to fałszerstwo.
 — Zapewne że fałszerstwo, ale w porównaniu z tem com ja zrobił i co mam zrobić robota, jaką ci narzucam jest drobnostką, mój najlepszy przyjacielu, prawdziwą drobnostką!... Ale tu nie ma co rezonować i spierać się, lecz trzeba działać... List musi być podpisany przez notaryusza i to tak dobrz, aby nikt, nawet on sam, nie mógł się wyprzeć podpisu...
 — Do czegóż to posłuży?
 — Jeszcze zarzuty!
 — Są one sprawiedliwe.
 — Raczej nierozsądne!
 — Dowiedź mi tego.
 — Do kroćset! — natychmiast! Pomyśl, że Urszula Sollier może znać pismo i podpis pana Auguy.
 — To jest niepodobnem do prawdy.