Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/574

 Wskazówki wskazywały dziewiątą.
 Pani Sollier po cichu zawołała na Renatę.
 Naturalnie nie odebrała żadnej odpowiedzi.
 Przypuszczając że zbyt cicho wołała, odezwała się znowu lecz głośniej, a widząc że w sąsiednim pokoju panuje milczenie, rzekła sama do siebie:
 — Biedne dziecię, złamana tak samo tak ja wczorajszą sceną, musiała się późno położyć i nie może się przebudzić.
 W tej chwili ktoś zapukał do drzwi.
 — Proszę wejść... — rzekła pani Sollier.
 Weszła służąca, aby jak zwykle posprzątać i zarazem przekonać się, jakie wrażenie wywrze ucieczka młodej panienki.
 Pewna, że będzie badaną, miała się na ostrożności i zawczasu przygotowywała odpowiedzi.
 — Czy pani dobrze spała? — zapytała.
 — Dobrze, moje dziecko, dziękuję ci...
 — A panna Renata?
 — Musi jeszcze spać, bo się jeszcze dziś rano im poruszyła. Nie budź jej.
 — Dobrze, pani.
 — I obłudna służąca zniżając głos i idąc na palcach, udała się ku sąsiedniemu pokojowi, jak gdyby dla wykonania rozkazu Urszuli.
 Nim zamknęła, wsunęła głowę przez drzwi uchylone.
 — Ależ panna Renata się nie kładła!... — zawołała. — Pokój jest pusty...