Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/575

 — Pokój pusty! — powtórzyła pani Sollier zaniepokojona.
 — Tak jest, proszę pani... a co więcej łóżko. nierozebrane...
 Gwałtowne ściśnienie serca zatamowało oddech Urszuli.
 — Musisz się mylić... — wyjąkała zaledwie dosłyszanym głosem. — Proszę cię, wejdź do tamtego pokoju.
 — W tej chwili.
 Dziewczyna śmiejąc się w duszy weszła do obocznego pokoju.
 Wkrótce wróciła.
 — Nie ma nikogo... — zawołała.
 — Nikogo! — powtórzyła Urszula. — I łóżko nie rozebrane!... Co to ma znaczyć?
 — Nie wiem proszę pani.
 — A kapelusz i futro czy są w pokoju?
 — Zobaczę.
 Przebiegła pokojówka pragnąc sumiennie odegrać swą rolę, weszła do sąsiedniego pokoju, zabawiła w nim dwie czy trzy minuty i wróciwszy rzekła:
 — Ani kapelusza, ani futra, ani walizy...
 Urszula odgadła prawdę i jak trup zbladła.
 — Nie ma walizy!... — zawołała usiłując kłam zadać rzeczywistości. To niepodobna.
 — A jednak tak jest... i gdyby pani mogła wstać toby się pani sama przekonała, że nie jestem ślepa!
 — Mój Boże! — mówiła dalej pani Sollier pomięszana. — Nieszczęśliwa wykonała nierozsądne projekta