Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/576

których wykonaniem mi groziła. — Co ona zrobiła? — Dokąd się udała? — Co się z nią stało?
 Rozpacz Urszuli, a szczególniej wyraz jej twarzy i wzroku przestraszyły służącą.
 Pani Sollier mówiła dalej:
 — Oddaliła się! oddaliła! — I na stole lub na kominku nie ma żadnego listu?... ani słówka do mnie?
 — Nie wiem... — Czy mam zobaczyć?
 — Tak, zobacz!... zobacz!... Proszę cię, zobacz prędko!...
 Tym razem dziewczyna w istocie była posłuszna.
 Szukała i szperała jak mogła najlepiej.
 Urszula z łóżka zawołała:
 — Czy nic nie ma?
 — Nic... proszę pani... nic!
 — Nic! — powtórzyła biedna kobieta w rozpaczy. — Zatem uciekła odemnie!... Opuściła mnie, chorą, cierpiącą... i nawet mi odmówiła jałmużny swego pożegnania... — Czy ona nie ma serca?... I dziś w nocy, podczas mego pierwszego snu, przyprowadziła do skutku ten czyn szalony, postanowiony zapewne po naszej sprzeczce... — Mój Boże!... Mój Boże!... Okrutnie mnie doświadczasz!
 Pani Sollier zakrywszy twarz rękami wybuchła, łkaniem.
 Służąca zaczęła na seryo żałować, że się przyczyniła do ucieczki Renaty.
 Fakt ten z żartobliwego zmienił się w poważny.