Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/580

 Ta zupełna niemoc w chwili, gdy potrzebowała całkowitej wolności działania, wprawiły ją w gwałtowne rozdrażnienie.
 Przypominała sobie słowo dane Robertowi Valierand, przyjęte zobowiązanie, którego miała niedotrzymać i bez ustanku, bez wypoczynku zadawała sobie te niepodobne do rozwiązania zapytania:
 — Co postanowić?... co czynić?...
 Upłynęło trzy kwadranse.
 Wszedł gospodarz.
 — No i cóż panie? — zapytała żywo Urszula.
 — A więc, panna Renata pojechała do Paryża wczoraj o ósmej wieczorem, w wagonie pierwszej klasy... — Zawiadowca stacyi który ją nieraz spotykały poznał ją doskonale.
 — Zatem, tu nie ma żadnej pomyłki?...
 — Żadnej... — I czy pani się nie domyśla, co mogło być przyczyną tak nagłego postanowienia?
 — Nic a nic.
 — Może się pani domyśla, do kogo w Paryżu panna Renata się udała.
 — Jest to dla mnie zagadką.
 — Wszak panna Renata jest małoletnia, nieusamowolniona.
 — Tak, panie...
 — Czy została pani powierzoną przez osobę mającą nad nią władzę.
 — Tak jest, władzę niezaprzeczoną.
 — A więc, czy pani chcesz, abym w jej imieniu