Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/582

 Mamyż powiedzieć, że Urszula nie była szczery utrzymując, że niedoznawała żadnego niepokoju pod względem honoru swojej wychowanki?
 W głębokiej i przerażającej ciemności która ją otaczała i w zupełnej niemożności uczynienia nawet przypuszczenia, mogącego się dać usprawiedliwić, zarówno drżała o honor Renaty, jak i o jej życie.
 Nasuwała się pewność, że sidła zostały zastawione, ale jakie one były? — Przez kogo? — W jakim celu?...
 Myśląc o tem wszystkiem Urszula drżała.
 — Muszę jechać do Paryża... — mówiła do siebie. — Tam tylko mogę trafić na ślad Renaty... na jakąś wskazówkę, która mną pokieruje... — Jeżeli mi doktór sił nie powróci, dowiodę, że stała wola wszystko zastąpi.
 W chwili gdy służąca kończyła opatrunek wszedł doktór.
 — Spóźniony opatrunek... — szepnął, — to niezręczność, w chwili wizyty...
 Pomrukując w taki sposób zaczął opatrywać nogę.
 Nagle z widocznym gniewem zawołał:
 — Otóż masz!... — Chodziłaś pani, lub przynajmniej próbowałaś chodzić!
 Urszula zaczerwieniła się.
 — Prawda, doktorze... — wyjąkała, — prawda, usiłowałam chodzić, i oddałabym życie, gdybym to mogła uczynić, lecz niestety! usiłowanie się nie powiodło... Nie mogłam stąpić chorą nogą...