Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/588

rów — na świecie. Pójdź pan, pójdź prędko!... zaprowadzę pana do niej.
 — Służę panu...
 Gospodarz podniósł się i wskazywał drogę.
 Człowiek z białemi włosami w galonowanym kaszkiecie szedł za nim.
 Weszli na pierwsze piętro.
 — Oto jest pokój naszej chorej... — rzekł — gospodarz zatrzymując się u jednych drzwi, do których ostrożnie zapukał.
 Służąca otworzyła.
 Zdawała się pomięszaną ujrzawszy nieznajomego ze swoim panem.
 — Czy można? — zapytał ten ostatni zniżonym głosem.
 — Pani Urszula zasnęła.
 — Obudzimy ją... — rzekł obcy. — Nie będzie żałowała snu przerwanego.
 Obadwaj weszli do pokoju.
 Służąca się myliła. Urszula nie spała, lecz znajdowała się w najzupełniejszym upadku ducha.
 Gospodarz zbliżył się do łóżka.
 — Pani... — rzekł — pani Urszulo?
 — Ochmistrzyni Roberta Valląrand zlekka się poruszyła, ale nie otworzyła oczu.
 Gospodarz ujął ją za rękę leżącą na kołdrze i powtórzył wezwanie.
 Tym razem powieki chorej się podniosły.
 — To ja — mówił dalej gospodarz — i jeżeli po-