Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/605

 Ujął drobne rączki Renaty w swoje dłonie; — wyglądały jak gdyby z marmuru.
 Przycisnął silniej martwe ciało, w nadziei, że jej użyczy trochę gorączkowego żaru, który go palił.
 Ciało to było ciągle bezwładne i zimne jak posąg alabastrowy.
 Paweł czynił nadludzkie usiłowania, aby nie wybuchnąć łkaniem i ukryć swoją rozpacz.
 Powóz, pomimo ślizgawicy, biegł prędko.
 Przewidujący stangret kazał ostro podkuć konia, który pędzony przez zimno, biegł niby rumak czystej krwi.
 Nareszcie fiakr stanął.
 Przyjechali.
 Wiktor żwawo zeskoczył z kozła i pobiegł do odźwiernej.
 — I cóż? — zapytał Pawła, przestraszony jego zmienioną twarza.
 — Nic! — odpowiedział ten ostatni głuchym głosem.
 — Trzeba natychmiast wezwać lekarza.
 — Tak.
 — Pobiegnę po niego.
 I podmajstrzy podskoczył gotów dzwdnić do wszystkich drzwi, dopóki nie znajdzie doktora.
 Paweł zawołał na niego.
 Wiktor powrócił do powozu.
 — Nie — rzekł syn Paskala Lantier — o tej porze może musielibyśmy długo czekać, a czekać nie można.