Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/611

 — Rozumie się!
 — Ach! dzięki Bogu!
 — Nie ciesz się zbyt prędko... — Uprzedzam cię, że następstwa tego upadku są bardzo groźne...
 — Ale ją ocalisz?...
 — Mam nadzieję...
 Syn Paskala Lantier pochwycił przyjaciela za rękę i silnie ją uścisnął.
 Jednocześnie dwie grube łzy spływały mu po twarzy.
 Studentka patrzała na Pawła z ukosa.
 Ujrzała te łzy.
 — Kocha ją! — pomyślała — ja się znam na tem... O! to się robi interesującem... — Ubóstwiam zakochanych!...
 — Zapalcie ogień natychmiast... taki żeby możną wołu upiec! — mówił Juliusz. — Zirza, moja dobra dziewczyno, nakładź na łóżko kołder... — Idę na górę... — W swojej podręcznej apteczce znajdę materyały do sporządzenia potrzebnej mikstury...
 I szybko wyszedł.
 Podczas jego krótkiej nieobecności, Paweł i Zirza nie zamienili z sobą ani wyrazu.
 Powrócił w kilka minut, niosąc flaszeczkę z przygotowanem lekarstwem.
 — Łyżeczkę od kawy? — rzekł.
 Student prawa wydostał z szuflady i podał mu przedmiot żądany.
 Wiktor Beralle rozpalał ogień.