Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/612

 — Podnieś zwolna głowę chorej — mówił dalej Juliusz Verdier, zwracając mowę do blondynki.
 Zirza wykonała rozkaz.
 Młodzieniec wlał lekarstwo na łyżeczkę i wsunął ją w zęby Renaty.
 — Połóż ją na poduszce... — rzekł następnie.
 Zirza znowu usłuchała.
 Wtedy Juliusz obrócił się do zegara i spojrzał na jego skazowki.
 Tegoczesna Mimi Pinson otwierała szuflady wszystkich mebli: — wydobywała z nich kołdry i suknie, które kładła na łóżku.
 Pięć minut upłynęło w głębokiem milczeniu.
 Spojrzenia wszystkich, z wyjątkiem studenta medycyny, utkwione były w martwą twarz Renaty, w nadziei odkrycia na niej jakiej wskazówki powrotu do życia.
 — Dam jej drugą łyżeczkę, — orzekł Juliusz po upływie piątej minuty.
 I przy pomocy Zirzy rozpoczął po wtórnie małą operacyę, której byliśmy świadkami.
 Nagle twarz jego trochę się rozjaśniła.
 Paweł, który nie spuszczał zeń oka, dostrzegł na jego ruchomej twarzy błyskawicę radości i zawołał:
 — Wszystko dobrze, prawda.
 — Przynajmniej wszystko lepiej... Ciepło powraca... Krew zaczyna krążyć... Wkrótce dziewczyna otworzy oczy...