Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/615

 Juliusz drzemał jako tako przez kilka godzin, lecz z nastaniem dnia, obudził się.
 Wstał trzęsąc się z zimna — w jednej chwili się ubrał i obadwaj zeszli do Renaty.
 Zirza jak sumienna dozorczyni chorych, jak prawdziwa siostra miłosierdzia, ani na chwilę nie zmrużyła oka i co pół godziny dawała chorej lekarstwo przygotowane przez swego kochanka.
 — Czy spała? — zapytał jej ten ostatni.
 — Blizko dwie godziny...
 — Czy sen był niespokojny?
 — Bardzo niespokojny.
 — Miała malignę?
 — To bardzo podobne doprawdy, gdyż chora co chwila wymawiała wyrazy i zdania bez związku.
 — Zobaczmy no... — rzekł student.
 I zbliżył się do choreja którą wyegzaminował z wielką uwagą.
 Renata miała otwarte oczy.
 Zwróciła wzrok na niego, lecz nie zdawała się spostrzegać, że się ktoś przy niej znajduje.
 — Gorączka jest jeszcze bardzo silna!... — rzekł Juliusz Verdier. — Mózg zajęty i myśl jest nieobecna.
 Z kolei Paweł przystąpił do łóżka.
 — Renato... panno Renato... — szeptał z akcentem czułości, i błagania?
 Dziewczę usłyszało swoje imię.
 Jej oczy pozbawione wyrazu podniosły się na tego kto je wymówił, a potem znowu skierowały się w próżnię.