Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/622

 — Stan chorobliwego snu może się przeciągnąć... — rzekł — ale nie zdaje mi się niepokojącym.... Za cztery lub pięć dni usuniemy gorączkę...
 Syn Paskala Lantier z upojeniem słuchał uspakajających słów lekarza.
 Ten ostatni rzekł, zwracając mowę do Juliusza:
 — Co uczyniłeś dotychczas?
 Wysłuchawszy objaśnienia studenta, mówił dalej...
 — Właśnie tego było potrzeba... Teraz zapiszę receptę i proszę pana, panie Pawle, abyś był spokojnym, gdyż odpowiadam za twoją chorą.
 — Ach! panie, jakże mnie czynisz szczęśliwym, — i jakże ci jestem wdzięczny!
 Juliusz Marechal zapisał receptę, która była wcale nie skomplikowaną i po nowej zamianie uścisków ręki, odszedł przyrzekając, że przyjdzie nazajutrz.
 — Wszystko dobrze! — zawołał Juliusz po odejściu swego przyjaciela. Widzisz, miałem, słuszność, mała ocalona! Idź, każ zrobić lekarstwo... Ja pędzę do restauracyi dać polecenie, aby przysłano coś dobrego i dużo zjedzenia dla trzech wygłodzonych, współbiesiadników... Potem pójdę, obudzić Zirzę.
 Paweł wskazując na Renatę:
 — Czy ją postawimy samą? — zapytał.
 — Rozumie się... Im mniej będziemy przy niej tem będzie lepiej. No, kolego, roześmiej się! Jesteś, w czyscu, lecz bramy raju będą dla ciebie otwarte!