Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/626

 — Nieznajomy doskonale widział fen woreczek, ale nie zdawał się przywiązywać do niego wagi.
 Usiadł w drugim rogu przedziału i ocierając chustką parę osiadłą na szybie wyjrzał na dwór.
 Lekko kołysana jednostajnem kołysaniem wagonu, pani Sollier zamknęła oczy i zaczęła myśleć o tem co ją interesowało i co interesowało Renatę.
 Powoli, powoli myśli jej zaczęły się mięszać.
 Mózg jej zaczęło opanowywać odrętwienie.
 Wspomnienia jej zaczęły się mięszać; — przestała myśleć...
 Zasnęła.
 Silniejszy odgłos jej oddechu uderzył słuch nieznajomego.
 Zwrócił na nią spojrzenie i wyszeptał:
 — Brawo!... Sen jest moim wspólnikiem! Teraz chciałbym być jak najprędzej na wiadukcie Petit-Bry.
 Pociąg zwolnłł biegu i stanął zupełnie.
 Wołano:
 — Emérainville!...
 — Jeszcze jedna stacya... — pomyślał człowiek wygalonowany.
 Pociąg biegł znowu.
 Na świecie zamieć szalała.
 Lodowaty wicher pędził kłęby śniegu na szyny wagonu i gwizdał szparami drzwiczek.
 Z Emérainville do Villiers-sur-Marne pociąg idzie jedenaście minut.