Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/639

 Mówiąc to Leopold Lantier otwierał pulares.
 — A, no, słuchaj mój stary — szepnął Jarrelonge z badawczem spojrzeniem, — przecież mi kiedyś powiesz, kto jest tą osobą dla której pracujemy...
 Leopold zamierzał przeglądać przedziały pularesu.
 Przerwał sobie, spojrzał mówiącemu w oczy i odparł:
 — Czy byś ty przypadkiem zapomniał o naszej umowie?
 — Nie... nie... ja mam dobrą pamięć... ślepe podlanie się... posłuszeństwo bierne... przyrzekłem... zaprzysiągłem... Ale, pomiędzy przyjaciółmi, pomiędzy dobrymi kolegami... można sobie czasem zrobić jakieś zwierzenie... opowiedzieć jakieś sekreciki...
 — Sekreta jakich żądasz odemnie, nie są mojemi... zatem zatrzymam je przy sobie... Zapamiętaj to dobrze, mój poczciwcze!...
 Jasny i stanowczy ton Leopolda oznajmiał o niewzruszonem postanowieniu.
 Jarrelonge nie nalegał; ale nalewając sobie pełną szklankę wina, uczynił znak niezadowolenia.
 Leopold nie zajmował się nim więcej i przeglądał pulares z niecierpliwością, która w końcu stała się gorączkową.
 — Nic! nic! — rzekł opryskliwie, uderzając silnie w stół pięścią.
 — Nie ma listów? — powtórzył Jarrelonge instynktownie, podzielając niepokój i zawód swego wspólnika.