Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/640

 — Nie!... Przecież widzisz, że portfel jest pusty i nie może ukrywać żadnej skrytki.
 — Tak jest, widzę...
 — Otóż, ponieważ w nim nie ma listów, więc gdzie one są?
 — Przejrzałeś woreczek?
 Na twarzy Leopolda zajaśniał wyraz osłupienia. Wytrzeszczył oczy.
 — Jaki woreczek? — zapytał.
 — Do kroćset! mały woreczek z czarnej skóry, którego dama nie opuszczała jak swego cienia i nosiła zawieszony na lewem ręku na łańcuszku niklowanym.
 — Do pioruna! — zawołał Leopold z wybuchem wściekłości. — Ja się zajmowałem tylko kieszeniami?... Tego woreczka; który jak powiadasz nosiła na ręku, nie widziałem!... Jestem pewny żem go nie widział!...
 — A jednak nie mógł się usunąć... — uczynił uwagę Lantier.
 — Dla czego?
 — Bo go silnie zabezpieczał łańcuch okręcony u ręki Urszuli.
 Uwolniony więzień mówił dalej, pokazując miniaturowy kluczyk, należący do pęku innych leżących na stole.
 — Ten kluczyk musi go otwierać...
 — A ja go z trupem wrzuciłem do Marny! — rzekł Leopold stłumionym głosem. — To już prawdziwe nieszczęście!...