Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/645

 Przedsiębiorca wcale nie uspokojony temi słowami, zbladł:
 — Czy nie wszystko idzie tak jak potrzeba? — zapytał ze drżeniem.
 — Tak i nie.
 — Urszula Sollier?
 — Tej się nie ma co obawiać... Usunięta tak jak mała i w ten sam sposób.
 Podejrzenia o których wspomnieliśmy znowu owładnęły Paskalem. — Zdawało mu się pewnem, że jego wspólnik nie był otwartym.
 — Ależ zatem — rzekł — wszystko idzie dobrze i nie mogę sobie wytłómaczyć twoich skrupułów... — Urszuli już się niema co obawiać i zapewne masz list, któryś mi przyobiecał... list którego wyglądam...
 — Nie mam go...
 Paskal zachwiał się pod tym ciosem.
 — Nie masz go? — powtórzył spoglądając mniemanemu Valcie prosto w oczy ż widoczną nieufnością.
 Leopold zrozumiał znaczenie tego spojrzenia i rozgniewał się niem.
 — Do stu tysięcy! — rzekł syczącym głosem i zaciskając pięści. — Czy byś przypadkiem o mnie powątpiewał?
 Przedsiębiorca był tchórzem.
 Przestraszyła go groźna fizyognomia bandyty.
 Spiesznie przemówił:
 — Wcale nie powątpiewam... Mam zupełną ufność... Tylko mnie dziwi że nie masz tego listu...