Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/646

 — I sądzisz że ja kłamię... O! nie trzeba zaprzeczać!... Ja czytam w twoim umyśle jak w książce... Ja wiem co ty przypuszczasz...
 — Ja nic nie przypuszczany... — przerwał Lantier. — Ja tylko po prostu powiadam, żeśmy zrobili układ co do tego listu, o którym mówimy. Czyż nie mam prawa spodziewać się wręczenia tego listu i owego, który pisałem od notaryusza za twojem dyktandem?
 — Masz do tego prawo — rzekł Leopold opryskliwie — ale nie dostaniesz ani jednego ani drugiego...
 — A dla czego?
 — Dla tego że są na dnie Marny.
 Lantier zadrżał.
 — Na dnie Marny! — zawołał.
 — Tak! sto razy tak!
 — Ale jak?
 — Opowiem ci co zaszło.
 — Uczynisz mi przyjemność, bom nigdy niepotrafił zgadywać zagadek, a ta jest jedną z najtrudniejszych...
 Lantier myślał w duszy?
 — Przekonam się czy kłamie i nie przyjmę jego kłamstwa... Jeżeli mówi prawdę, jestem ocalony i nie mając żadnej obawy, zerwę swoje więzy.
 Były więzień opowiedział w krótkości to, co jest wiadomem naszym czytelnikom.
 Paskal słuchał z wzrastającym przestrachem tego jasnego i wyraźnego opowiadania.