Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/674

 — Na miesiąc lub sześć tygodni prawie...
 Małgorzata oparła głowę o poręcz fotelu, na którym siedziała i na chwilę zamknęła oczy.
 Rozmyślała.
 — Czy pani zmęczona? — zapytał Jovelet.
 — Wcale nie... — odparła. — Owszem, czuję się bardzo silną.
 Poczem zwracając się do Klaudyusza mówiła dalej.
 — Czy pani Urszula była tutaj w czasie przyłożenia pieczęci?
 — Była, proszę pani.
 — Jakże się to stało, że nie ona została mianowaną dozorczynią, skoro wiedziano że posiada całkowite zaufanie nieboszczyka pana Vallerand?
 — Oświadczyła sędziemu pokoju, że ma zamiar natychmiast wyjechać do familii.
 — To kłamstwo — pomyślała wdowa; potem dodała głośno: — Więc pani Urszulą ma rodzinę?
 — Zdaje się.
 — Czy nie wiecie zkąd ona pochodzi?
 — Nie pani.
 — Kiedyż wyjechała?
 — Tego samego wieczora gdy przyłożono pieczęcie... Odwieziono ją powozem do Romilly, na kolej żelazną...
 — I nie otrzymaliście od niej żadnego listu?
 — Żadnego... Nawet nas to trochę zadziwia.
 — Czy tłomoki są zamknięte?
 — Naturalnie, proszę pani.