Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/682

 Żaden wyraz wymówiony przez Małgorzatę nie okazywał wyraźnie, jakiej natury węzły łączyły ją z dziewczęciem, o którem mówi, ale w obec łatwo udzielającego się wzruszenia, którego nie podzielać nie miała siły, właścicielka hotelu łatwo odgadła, że tę wielką radość poprzedziła wielka boleść.
 Dreszcz przebiegł po niej i wahającym głosem wyjąkała:
 — Wstrzymaj się pani... to dziewczę już się nie znajduje na pensyi.
 Małgorzata zbladła jak trup i rzuciła pytające spojrzenie.
 — Wyjechała... — mówiła dalej właścicielka hotelu.
 — Wyjechała!... — powtórzyła; wdowa chwiejąc sie.
 — Osobą zwana przezemnie panią Urszulą, którą pani nazywasz panią Sollier przybyła tu przed kilku dniami i odebrała ją z pensyi...
 — Ah! zbyt wcześnie powzięłam nadzieję!... — szepnęła nieszczęśliwa matka padając na krzesło i zakrywając twarz rękoma.
 — Stały tu w hotelu przez dwa dni, w pokoju który pani obecnie zajmujesz...
 — W tym pokoju... — rzekła Małgorzata podnoszą głowę i rzucają w około spłakanem okiem. — Tu!... Ona była tutaj!...
 — Tak, i pani Urszula po upływie, dwudziestu czterech godzin, sprawiwszy żałobę, zabrała pannę Renatę.