Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/693

 Wszyscy troje zbliżyli się do łóżka.
 Córka Małgorzaty leżała z zamkniętemi oczyma i twarzą ku nim zwróconą.
 Twarz ta była spokojna.
 Różowy odcień zabarwiał jej policzki.
 Pierś wznosiła się jednostajnym ruchem. Jej bujne jasne włosy rozrzucone w około głowy po poduszce, zdawały się tworzyć aureolę w około jej skromnej i przejmująco miłej twarzyczki.
 — Wistocie zachwycające dziecię! — rzekł lekarz.
 Ujął Renatę za rękę.
 Ta poruszyła się lekko, ale nie otworzyła powieki.
 — Sen się upiera! — mówił Marechal z uśmiechem.
 Poczem ścisnął zlekka małą rączkę trzymaną w swojej dłoni.
 Dziewczę zadrżało.
 Powieki jej się otworzyły.
 Przez chwilę wzrok jej wlepił się w jakiś nieokreślony przedmiot, lecz wkrótce zwróciła go kolejno na lekarza, Juliusza i Zirzę.
 Jej delikatna, zachwycająca twarzyczka wyrażała głębokie zdumienie.
 — Gdzie ja jestem? — szepnęła.
 Głos Renaty był miły i dźwięczny.
 Paweł stojąc nieruchomie za uchylonemi drzwiami poznał go odrazu.
 Wstrzymał oddech ażeby lepiej słyszeć.