Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/694

 Lekarz odpowiedział:
 — Jesteś pani w domu przyjaciół, którzy są przy tobie.
 Renata znowu popatrzyła na trzy osoby stojące przy niej, poczem po wiodła wzrokiem po pokoju.
 — Nie męcz się pani — mówił dalej lekarz — nie usiłuj rozpoznawać miejscowości, czyniłabyś to nadaremnie... Weszłaś do tego domu w nocy, w chwili gdy cię podniesiono prawie umierającą na pokrytym przez śnieg brzegu rzeki przy moście Bercy.
 Słowa doktora Marechala wywarły dziwne wrażenie na Renacie.
 Przywołały jej jasne i wyraźne wspomnienie sceny, której sceną był powóz czekający na nią przy dworcu kolei wschodniej i mający ją zawieźć do matki.
 — Mój Boże! — zawołała nagle niosąc ręce do czoła. — Mój Boże!... przypominam sobie!... Ten człowiek... ten powóz... chustka jedwabna zasłaniająca mi usta i pozbawiająca mnie oddechu... a potem upadek, straszliwy upadek... I ja nie umarłam...
 — Żyjesz, moje dziecię i jesteś uleczoną... aleś była bardzo chora.
 — Bardzo chora?... — powtórzyła Renata... — Jeszcze raz, gdzież jestem?
 — Powtarzam że u przyjaciół... albo raczej u przyjaciela.
 — Któż jest ten przyjaciel?
 — Ten co cię ocalił i przyjął u siebie...