Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/70

 Lantier poczekał jeszcze kilka minut, wstali powrócił do okna, które znowu otworzył.
 Machinalnie rzucił okiem na okna pensyonatu; — ujrzał że światło błyszczało przez szyby.
 — Żeby one miały rozum i przy szły do okna, te małe, — szepnął więzień, — możnaby pomówić i porozumiéć się... Ale wieczorem one tego nie czynią... Tylko z rana pokazuj ukradkiem swoje ładne buziaczki... — W téj chwili z pewnością one o mnie nie myślą... czekajmy do jutra.
 I wziąwszy piłkę zaczął znowu swą pracę.
 Leopold Lantiar mylił się mówiąc:
 — One o mnie nie myślą.
 Paulinę Lambert, przyjaciółkę Renaty uderzył wzruszony ton jakim więzień wymówił te słowa:
 — Jesteście panie szczęśliwa... Posiadacie najwyższe dobro... wolność! Ja jestem więźniem lecz Bóg mi świadkiem, żem nic nie zrobił, aby na taki los zasłyżyć!!
 Słowa te brzmiały bezustanku w pamięci młodego dziewczęcia, przez dzień cały.
 — Biedny człowiek; on mnie interesuje!... — powtarzała schodząc z Renatą.
 Ta nic nie odpowiedziała.
 — „Biedny człowiek“ o błyszczącym wzroku nie interesował jéj tak jak jéj towarzyszkę; — on ją nabawiał przestrachu.
 Paulina przez cały dzień była roztargniona.
 Kilka razy próbowała ona wszczynać rozmowę