Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/706

 — Czy ci mówił o otaczającej cię tajemnicy?
 — Powiedział, że jej rozjaśnienie matka zostawiła dla siebie...
 — Czy się bez wahania do ciebie zbliżył?
 — Tak jest... Utrzymywał że mnie zna oddawna, mając polecenie mojej matki, aby czuwać najemną...
 — Ach! zręczni ci nędznicy — zawołał student — ale napróżno szukam powodów które ich popychały do działania... Jaki interes mogli mieć w twojej śmierci? Tylko sprawiedliwość rozwiązać może tę zagadkę... Trzeba ją uprzedzić.
 — To mnie przestrasza... — szepnęło dziewczę.
 — Dla czego?
 — Pomyśl pan, przeszłość jest mi nieznana! — Obawiam się abym wnosząc światło w pośród cieni, nie oświeciła wstydu i aby w to moja matka nie była wmięszaną...
 Paweł zachował milczenie.
 Renata miała słuszność, czuł to dobrze.
 — Zgoda! — rzekł po chwili. — Pojmuję skrupuły twojej dziecięcej miłości i szanuję je, ale ja to uczynię, czego nie śmiemy żądać ód przedstawicieli prawa. Ścigać będę twoich nieprzyjaciół, dowiem się, czy będą mogli być wydani sądowi bez skompromitowania honoru twojej matki... A jeżeli to być nie może, to się sam pomszczę!
 — Pan to uczynisz?... — wyrzekła córka Małgorzaty, wyciągając rękę do studenta.