Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/709

 — Kiedy pan myślisz jechać?
 — Jutro rano.
 — A po wrócisz pan?
 — Zapewne jutro wieczorem...
 — Pragnęłabym jednej rzeczy.. — rzekła bojaźliwie Renata.
 — Jeżeli zadosyć uczynieniu żądaniu, pani zależy odemnie, to takowe prędko będzie uskutecznionem.
 — Chciałabym wiedzieć, czy moja przyjaciółka Paulina Lambert pisała znowu do panny de Terrys; i czy w liście swoim o mnie wspomina.
 — Dziś jeszcze się pani dowiesz, gdyż natychmiast pójdę do panny de Terrys i opowiem jej wszystko... Szczęśliwą będzie dowiadując się żem panią odnalazł...
 — Ach! jakżeś pan dobry i jakże panu jestem wdzięczna!
 Ktoś zlekka zapukał do drzwi.
 Renata zadrżała.
 Nic się pani nieobawiaj... — rzekł Paweł — to przyjaciele się niecierpliwią... Czy pozwolisz ażeby weszli?
 — Ależ rozumie się... Chciałabym im podziękować za. starania, któremi mnie otaczali razem z panem...
 — Proszę! — zawołał student...
 Uchyliły się drzwi i Zirza ukazała swoją jasnowłosą uśmiechniętą główkę.