Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/73

 — Przebaczam, sto razy przebaczam i to z całego serca, tylko mi nie mów więcéj o tym więźniu.
 — Zgoda... nie chciałabym, za nic w świecie sprawić ci przykrości!... Kocham cię tak samo, jakem kochała Honorynę de Terrys... — Od czasu jak wyszła z pensyi i mieszka z ojcem w Paryżu, całe przywiązanie, jakie dla niej czułam, przeniosłam na ciebie.... Nie myślmy więcéj o więźniu i mówmy o tobie...
 — Tyś dobra... — rzekła Renata ściskając rękę, którą Paulina do niéj wyciągnęła. — Jeżeli chcesz mówmy o mnie.. — Czy masz jakie żądanie?
 — Tak jest. — Przed chwilą żaliłaś się, że jesteś sama na świecie... — Czy ty nie wiesz nic coby dotyczyło twojéj rodziny?
 — Niestety! nie...
 — Przed kilką dniami twój opiekun cię odwiedzał?
 — Pan Robert? — Tak.
 — Czyś go nie wybadywała, tak jakeś to powinna była uczynić?
 — I owszem!...
 — I cóż ci odpowiedział?
 — Że jeszcze nie nadeszła chwila poznania tajemnicy mego urodzenia.
 — Czy ten pan Robert ma do ciebie przywiązanie?
 — Wątpić o tém nie można... Zresztą on go dowodzi, zajmując się mną z ojcowską troskliwością.
 — To prawda, ale sobie nie mogę wytłómaczyć dla czego ci odmawia wyjaśnienia...