Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/733

 — A! ba!...
 — Tak ojcze... Przez chwilę sądziłem, że ta którą kocham jest dla mnie straconą, ale Bóg pozwolił mi ją odszukać... wybrał mnie do ocalenia jej ze straszliwego niebezpieczeństwa, w którem miała utracić życie... Zobaczysz wkrótce tę, która wraz z tobą jest wszystkiem dla mnie na świecie!... Poznasz ją... pokochasz i każemy jej przez nadmiar szczęścia, zapomnieś o tem co przecierpiała...
 — Co przecierpiała... — powtórzył machinalnie Paskal, który zaprzątnięty strasznemi kłopotami, nie wielką wagę przywiązywał do miłostek swego syna.
 — Tak, ojcze... — mówił dalej młodzieniec z ożywieniem — nikczemna intryga została zawiązaną przeciw biednemu dziecięciu... Nędznicy pragnęli jej śmierci... Szczęściem ocaliłem ją i pomszczę...
 Przedsiębiorca nie słuchał.
 Pilno mu było pozbyć się syna.
 — Odchodzisz? — zapytał.
 — Muszę, ojcze, ale wkrótce się z tobą zobaczę i wszystko opowiem...
 — Sprawisz mi tem przyjemność... Czy ci potrzeba pieniędzy?
 — Miesiąc się kończy i jeżeli zechcesz mi dać, przyjmę z wdzięcznością...
 Paskal otworzył szufladę biurka i wyjął bilet bankowy który podał Pawłowi.
 — Ależ to tysiąc franków!... — zawołał ostatni.