Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/735

 — Wybornie! Zatem nadeszła chwila objaśnić mnie co chcesz zrobić...
 — Czy ty mi niedowierzasz, czy też masz zamiar dać mi jaką dobrą radę? — zawołał zbieg ironicznie.
 — Ani jedno, ani drugie, ale po prostu chcę się dowiedzieć dokąd dążymy i co mi wypada czynić.
 — Masz tylko czekać... a to jak widzisz jest łatwą rzeczą... Zresztą przedstawię ci swój plan.
 — Mów...
 — Nie trzeba aby panna de Terrys upominała się w ciągu tygodnia od ciebie o milion, który winieneś jej ojcu.
 — Nie, nie trzeba — przerwał Paskal — gdyż dla mnie i niepodobieństwem byłoby zapłacić i wszystkie nasze nadzieje by przepadły.
 — Zatem koniecznie trzeba panience przeszkodzić, aby nie przysłała wezwania...
 — Rozumie się, ale jakim sposobem?
 — Zdaje mi się, żem ci go kiedyś wyraźnie wskazał... Hrabia umarł sam się otruwszy, czy tak?
 — Tak, ale tajemnicza trucizna którą zażywał, długo utrzymywała go przy życiu...
 — Z tem wszystkiem cały jego organizm był przesycony trucizną, a tyś mu głupio uczynił uwagę, że po jego śmierci może się obudzą podejrzenia i że ktoś może być oskarżonym o urojony występek, który będzie się wydawał jak rzeczywisty...
 — Przyznaję, że moja uwaga była niezręczną...