Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/737

sem zaś chapniemy mająteczek nieboszczyka Roberta Valleranda, naszego wujaszka i gdybyś był zmuszony do zapłacenia, to mógłbyś to uczynić... ale zdaje mi się, że milionik przy nas zostanie.
 Jakkolwiek zatwardziały, Paskal nie mógł się oprzeć wzruszeniu, słuchając mowy swego krewnego, a wzruszenie to odbijało się na jego twarzy.
 — Czy cię to drażni? — zapytał Leopold.
 — Przeraża mnie myśl o skazaniu Honoryny, i przyznaję...
 Zbieg wzruszył ramionami.
 — Zajęcze serce! — zawołał. — Czy wolisz bankructwo i sąd przysięgłych... na swój własny rachunek?
 — Nie... nie... — rzekł żywo Lantier. — Ale od projektu do wykonania, jest bardzo daleko.
 — Pozwól mi przyjść do siebie i objaśnij mnie...
 — Cóż chcesz wiedzieć?...
 — Gdzie są zamknięte papiery?
 — W mebelku weneckiej roboty, hebanowym, wysadzanym słoniową kością w deseń, stojącym na prawo od komina, w gabinecie do pracy.
 — Kluczyk?...
 — Znajduje się w pęku, który hrabia zawsze z sobą nosił...
 — Może ja go nie znajdę, ale dam sobie radę... Położenie gabinetu hrabiego?...
 — Na pierwszem piętrze pałacu i łączy się z pokojem sypialnym... Okna wychodzą na mały ogródek przyległy do parku Monceau, od którego