Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/739

 Dwaj zacni krewni ścisnęli się za ręce i przedsiębiorca wyszedł.
 Po jego wyjściu Leopold opuścił domek i udał się na miasto, gdzie porobił niektóre sprawunki.
 Gdy wszedł na ulicę Tocanier, Jarrelonge również tam wracaj spuściwszy łachmany (że użyjemy jego języka) pochodzące z waliz Urszuli Sollier i Renaty.
 Nabywca skradzionych rzeczy, zwany passerem, zapłacił mu za nie czwartą część ich wartości.
 Leopold wydawał się ponurym.
 Jarrelonge dostrzegł to.
 — Czyś ty lekarz umarłych? — zapytał go ze śmiechem. — Minę masz pogrzebową...
 Ten wyraz nabawił Lantiera dreszczu.
 — Jestem zajęty... — odpowiedział.
 — Czy byśmy się mieli obawiać policyi? — zawołał uwolniony więzień, płochliwy jak zając, gdy przypuszczał że się policya nim zajmuje.
 — Nie... wszystko spokojnie...
 — No, to musisz być zajęty jakimś nowym interesem?...
 — Tak jest.
 — I coś cię kłopocze?... jest jakaś bagatelka?
 — Właśnie.
 — Czy nie będzie niedyskretnością zapytać, jaka to bagatelka?
 — Nie, bo będę potrzebował twojej pomocy...
 — Wiesz dobrze, że możesz na mnie liczyć.
 — Trzeba mi fałszywych kluczów.