Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/742

 Honoryna z zimną krwią zastanowiła się nad swojem położeniem.
 Znajdowała się sama, bez rodziny, wolną i panią swojej woli.
 Dopóki żył hrabią, nie pomyślała o tam nigdy na seryo.
 Nie spodziewała się jego tak nagłej śmierci.
 Dziś pojmowała całą rozciągłość straty jaką poniosła i przerażała się swojem osamotnieniem.
 Opanowały ją ponure myśli, a złowrogie przeczucia zawładnęły jej zasmuconą duszę.
 Pozostawszy przez kilka godzin w zamknięciu, dziewczę pojęło, że jej obowiązkiem było zająć się pogrzebem ojca.
 Wydała rozkazy.
 Pokój hrabiego został zamieniony w prawdziwą pogrzebową kaplicę... Przybyłe zakonnice uklękły przy ciele hrabiego i odmawiały psalmy pokutne?
 Wieczorem panna de Terrys posłała służącego do merostwa dla złożenia deklaracyi o śmierci ojca i naznaczywszy pogrzeb na pojutrze, na dziesiątą z rana, kazała porozsyłać karty pogrzebowe.
 W nocy prawie nie spano w pałacu przy bulwarze Malesherbe i nazajutrz wszystkie twarze nosiły cechę znużenia pozostawioną przez bezsenność.
 Honoryna milcząca, ubrana czarno, z twarzą wybladłą, oczyma suchemi i ponuremi, czołem przerzniętem głęboką zmarszczką, przedstawiała w swojej tragicznej urodzie obraz skupionej boleści.