Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/75

 — Zdaje mi się, że pani Lhermitte musi coś o tém więcéj wiedziéć.
 — Wątpię... ona go zawsze nazywa panem Robertem.
 — To niczego nie dowodzi!... Może otrzymała jakie specyalne instrukcye, zakaz zmuszający ją do milczenia...
 — W istocie, to być może...
 — Czyś ty wybadywała panią Urszulę?
 — Pytałam, czy znała moich, rodziców... Odpowiedziała mi przecząco dodając, że w tym względzie tylko pan Robert mógł mnie objaśnić...
 — Więc to on, od dzieciństwa, opiekował się tobą?
 — Tak mi mówiono...
 — Ale ty go znasz dopiéro od pięciu lat?...
 — Bardzo długo przebywał w Ameryce...
 — Więc pani Urszula odwiedzała cię gdyś była u mamki w Nogent-sur-Seine?
 — Tak jest... — Gdym skończyła ośm lat zabrała mnie z sobą i przy wiozła do pani Lhermitte.
 — Jakie tajemnicze życie! — szepnęła Paulina. — Ach! pojmuję, moja droga mała Renato ile twoje serce musi cierpiéć...
 Blondynka nic nie odpowiedziała tylke duże łzy zrosiły jéj policzki.
 — Nie martw że się tak!... — rzekła żywo Paulina. — Zapewne pan Robert nie pozostawi cię długo w niewiadomości co do twoich... — Obiecał ci, że wyjdziesz z pensyi po ukończeniu dwudziestu lat... —