Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/750

 — Nie miał lekarza! — powtórzył były więzień, udając osłupienie. — Pozostawiono bez lekarza człowieka trawionego przez konsumpcyę i któremu nie wielkie a umiejętne starania mogły przedłużyć życie?...
 — Taka była wola pana hrabiego.
 — Czyż należało mu być posłusznym? Nie! sto razy nie! Czy jest w domu kto z familii, z kimbym się mógł rozmówić?
 — Jest panna Honoryna...
 — Kto to jest panna Honoryna?
 — Jedyna córka pana hrabiego.
 — Proszę jej powiedzieć, że chciałbym z nią pomówić...
 — Panna nikogo nie przyjmuje...
 — Mnie jednak przyjmie... To jest konieczne, mam jej wiele, wiele pytań do zadania... Proszę ją uprzedzić...
 Ten rozkaz wydany suchym głosem nie znosił odpowiedzi.
 Filip skłonił się i wyszedł zamykając drzwi za sobą.
 Zaledwie wyszedł, gdy Leopold zerwał się i pobiegł do stolika wskazanego mu przez Paskala Lantier.
 — Jakie szczęście! — powtórzył zcicha. — Nie potrzeba wytrychów!...
 Otworzył drugą szufladę.
 Wzrok jego uderzył gruby rękopis który hrabia de Terrys położył na parę minut przed śmiercią.